Bir İç Dökümü

Öncelikle söze nerden başlasam bilemiyorum.En iyisi konuya direkt girmek.Kendimi bildim bileli kilolarımla mücadele içindeyim.Çocukluğumdan bu yana yaşıtlarımdan hep daha iriydim.Evet daha uzun boylu,daha kilolu ve daha duygusal(kilolu insanlar daha duygusal oluyor sanırım :)).En zayıf yanını bilmez mi insan?Bilir elbet.Benim zayıf yanım da hep kilolarımdı.Ondan gelen de bir hassaslık vardı.Birisi kilomla ilgili bir söz etse üzülür,hırçınlaşırdım.

Şöyle geçmişime baktığımda hayatım boyunca iki kez başardım kilo vermeyi.O zaman da kendimi zayıf görmedim hiç.Yani şöyle söyleyeyim benim en zayıf halim 73 kg olmuştur bu zamana kadar.Gelinliğimde de o kilodaydım.İnsanın en özel günü değil midir evlendiği,o beyaz gelinliği giydiği gün.Ben o zaman da çok zayıf bir gelin değildim:)

Evlendikten sonra resmen jet hızıyla kg aldım.İki yıl evde oturup KPSS'ye hazırlanmak beni bitiren şeydi.Ya da yemek yemelerime bahanemdi.Sonuç kilolarına alışmış bir Burcu oldu.Ne kadar korkunçtu bu.Kabullenmişim farkında olmadan büyük beden olmayı!

Yani hiçbir zaman öyle çıtı pıtı olmadım,öyle olmayı da hayal etmedim.Ama hayatım boyunca da hiç bu kadar kilo almadım.Kendime hiç bu kadar uzaklaşmadım.Kendimi bugünkü kadar eleştirmedim.Kızdım,ağladım,darıldım ama kendime.Bu kez kimseye değil kendimeydi tüm kırgınlığım.Nasıl yaptım bu kötülüğü kendime,dedim.

Kilolarım hakkında söylenen sözler on yaşındayken beni nasıl incitiyorsa yirmi sekiz yaşına geldim hala aynı şekilde incitiyor.Bu size saçma gelebilir.Hele hayatının hiçbir döneminde kilo almamış kişiler bu duygunun ne kadar ağır olduğunu anlayamaz.Şimdi söylediklerinizi duyar gibiyim.

''Eee o zaman zayıfla.'' ''Tut boğazını.'' ''Spor yap.'' ''Diyetisyene git.'' vs...Bunların hepsini tabii ki yaptım ama hep eksik,hep yanlış yaptım.Birini yaparken diğerini yapmadım.Ya da üç gün yaptım dördüncü gün bıraktım.En önemlisi de kafmda olayı bitirmemişim.Kilo aldıkça gözümde büyütmüşüm.Önce 3 kg sonra 5 kg derken ben bir bakmışım ipin ucu kaçıp gitmiş.Endokrine gittim ve tahlil yaptırdım çok şükür ki bir şey çıkmadı.Ama böyle devam ederse,düşünmek bile istemiyorum....Hareketsiz yaşam ve yanlış beslenmenin sonucu tombik bir Burcu oldu...

Ve yoruldum...Hayatım boyunca kilolarımla mücadele etmekten çok yoruldum.Bir de bu yorgunluğuma insanların o kötü bakışları,sözleri,alaycı tavırları eklendi.Az evvel de belirttim ya bu kez kimseye kırılmadığım,kızmadığım kadar kendime kırıldım.

Mesela uzun zamandır beni görmeyen yakınlarım ''Nasılsın Burcu?''demeden ''Aaaa sana ne olmuş!'' ''Nasıl bu kadar kg aldın!'' ya da hiçbir söz söylemeyen sadece o şaşkın bakışlar...

Sakin olun,sadece kg aldım,diyordum ama içimden neler neler geçiyordu...

Ahh bir de şu konu var ki elbise dolabının önünde saatlerce ne giyeceğini bulamamak,giyecek o kadar şey varken istediğini giyememek en acısı da senin olan kıyafetlerin sana olmayıp da bir başkasına olduğunu görmek.Tüm bunlarla tam iki buçuk sene mücadele ettim.Diyet yaptım bozdum,başaramadım...

Tüm bunları neden mi anlattım.Sadece bir iç dökmüydü...

Önceden iki kez başardıysam üçüncü kez de başarabilirim,dedim ve yeniden başladım.Eğer sizin de ihtiyacınız olan şey kendinizi sorguya çekmekse kendinizi sorguya çekin,kendinizle konuşun,kendinizi dinleyin.Kilo vermeye karar verdim.Evet karar verdim!Daha evvel aslında hiç karar vermemişim sadece dilde söylemişim.Her şey kafada bitiyor,deriz ya ben kafamda bitirdim geç oldu ama bitirdim...

Köprücük kemiklerimi yeniden görmeyi özledim!
Tontiş yanaklarımdan kaybolan gözlerimi,minicik gamzemi özledim!
Bir mağazaya girdiğimde kolayca alış veriş yapmayı özledim!
Zevkimi yansıtarak giyinmeyi özledim!
Renklerin ahengini özledim!
Eski neşemi özledim!
Rengarenk ceketlerimi,eteklerimi giymeyi özledim!
Bir tşört giyip sokağa çıkmayı özledim!
Ben eski beni çok özledim...
Özlemlerime kavuşmak dileğiyle...